Aşk, insanoğlu var olduğu sürece her zaman yaşamı anlamlı kılan duygular arasında en ön sırada yerini almıştır. Tarih boyunca birçok sanatçı, bilim adamı, düşünür, edebiyatçı eserlerinde aşk konusunu işlemişlerdir. Şiir, müzik, tiyatro, dans, resim, heykel gibi her sanat dalı kendine özgü diliyle aşk konusunda ölümsüz eserler vermişlerdir.

Çoğu kavram insanlık tarihi kadar eskidir, ama aşkın tarihi insanın tarihinden de eskidir. Birçok düşünür varlığın sebebini aşk olarak görmüş, sebep sonuçtan daima öncedir ilkesine göre de, aşkın evrenin yaratılışından da önce olduğunu ileri sürmüşlerdir. Rönesans sanatçılarından Sandro Botticelli, Venüs’ü konu alan en tanınmış resimlerden biri olan Venüs’ün Doğuşu adlı eserinde, denizin köpüklerinden doğan aşk ve güzellik tanrıçasının Kypros Adası’na çıkışını betimlemiştir. Resmin sağ tarafında, bu yolculukta üfleyerek ona yardımcı olan rüzgar tanrısı Zephyros ve esinti Aura yer almaktadır. Güzel Venüs, bir deniz kabuğunun içindedir. Sağ tarafta duran Hora ise elindeki çiçekli pelerin ile Venüs’ü karşılamaktadır. Botticelli eserini birçok kaynaktan ilham alarak yaratmıştır. Bunlardan en önemlisi dönemin şairi Angelo Poliziano’nun Venüs’ün doğuşunu anlattığı şiiridir.

Çağdaş sanatın sergileme geleneği olan bienal kelimesi ilk olarak Venedik’te 1895 yılında kullanılmıştır ve ilk kullanımı plastik sanatlar üzerine olsa da zamanla uluslararası sergi etkinliği anlamı taşımaya başlamıştır. Sözlük anlamı olarak iki yılda bir yapılan etkinlik anlamına gelmektedir. Günümüzde bienaller, en geniş sanatsal etkinlikler olarak karşımıza çıkar ve dünyada küreselleşmeye bağlı olarak ekonomik anlamda bir değer unsuru olurken, kentlerin ben buradayım mesajının görkemli bir biçimde dünyaya sunulduğu ortamlar da olmaktadır. Bienal için birçok farklı tanım yapılmıştır. Genel olarak bu tanımlar öznel değerlendirmeler ile yapılırken, düzenlendiği bölgeye göre karakteristik tanımlamalara da sahip olmuşlardır. Documenta, bienal ismini içermeyen fakat bienal türünde yapılan, bienallerden farklı olarak beş yılda bir düzenlenen bir etkinliktir.

1890’lı yıllarda Pont-Aven Okulu’ndan etkilenen ve Gauguin’in öğretilerini devam ettirmeyi amaçlayan bir grup ressam, Nabiler grubunu kurmuştur. Bu sanatçılar, resim sanatını yeniden yaratmaya ve lider durumunda kendilerini gördüklerinden yol gösterici anlamında Nabi adını verdiler.

Nabi, İbranice Nebi, yani peygamber anlamındadır. Nabiler, Japon baskılarından, Fransız simgeciliğinden, Van Gogh, Cézanne ve Seurat gibi sanatçılardan da etkilenmişlerdir ve soyut sanatın 20. yüzyıl başlarındaki gelişimine giden yolu açmıştır. Desen ve renk tonunu sadeleştirmek, derinliği ortadan kaldırmak ve kompozisyona önem vermek yoluyla dekorasyonda yenilik yapma amacında olan Nabiler, ortaklaşa ilk sergilerini 1891’de düzenlemişlerdir.

Paris burjuva yaşamının bir parçası olan Nabiler, bu şehrin atmosferini eserlerine başarıyla yansıtmıştır. Doğadaki figür ile formların renk ve biçimlerini öznel bir değişikliğe uğratmayı amaçlamış, sembolist bir yaklaşımla çalışırlar Nabiler, bir sanat çalışmasını, sanatçının kendine özgü estetik metaforları ve sembolleriyle doğayı sentezlediği bir görsel anlatım ve nihai ürün olarak görürler. Grup olarak ayin benzeri törenler düzenleyip, kendilerine özgü kelimeler kullanırlar.